Menu
Jun
04
Image -Understanding infinity
Evaggelos Tamvakos
Photographer
In art, one tries to understand and conquer reality through a subjective experience.
The photo/image is always a new version of reality. It is a new truth about reality. A mediation between reality and conscious or unconscious subjective intervention. An obsession with the knowledge of the truth, for the knowledge of the infinite.
Psyche, experiences and political attitudes towards those experiencing. A contribution through image in the current events. A direct presence in the world, a co-presence.
Bart says: “The great thing is that photography has a declaratory power and the declaratory ability of photography concerns not the object but the time.”
The creation as an artistic discovery occurs every time as new and unique image of the world!
The picture of the world is presented through a work of art as an instantaneous and passionate desire to know intuitively and absolutely all laws and rules that govern our world.
Beauty and ugliness of it!
Compassion and toughness!
The vastness and its limits!
Love and hate!
The good and the bad!
For this reason, the image offers a knowledge of infinity! It offers the eternal within the finite! The spirit into matter! The unlimited specified format!
Tarkovsky says and continues:
“Art is a symbol of the universe, it relates to the absolute spiritual truth.”
“The infinite can not be material, but we can create the illusion of infinity. The picture”.
The truth is that we create images, we all live our lives with images.
The image creates an absurdity and a paradox.
De Karava says: “I only know that the image has a dual personality. One is the fact and the other one the reaction of it. ”
How many pictures are floating around us..
The picture as a personal vision of the world and reality.
The picture as a mirror of ourselves.
The image that others have about us.
The image we display as a skillfully mask self-defense and resistance.
The picture we are forced to carry because of our social or professional status.
The picture we are forced to carry because of our social or professional status.
“When one does a portrait, you put into it not just a random insight, but your understanding, your understanding of both people and life and your view of that human being and its place in life. Trying to give its essence, doing basically a comment on life itself, a comment that took me seventy years to establish. I guess it is that totality that one sees in Rembrandt’s and Cezanne’s portraits and landscapes. ” We confides the Strand.
Art creates the fullness where tension and harmony become one.
The idea of the infinite can not be expressed in words nor be described, but it can be captured through art.
One may reach absolute through the creative act.
To understand an artistic image means that one aesthetically accepts the nice at an emotional level!
To accept means to participate!
Art affects mainly the soul by forming the mental structure.
It is a language with which people try to communicate, to transmit information about themselves and assimilate the experiences of others.
“I look like my other photos, and this to infinity: nobody ever is more than just the copy of a copy, actual or mental (in some pictures i just endure myself, or not, depending on whether i can find or not myself conformable to the image that I would give of myself. “Says Roland Barthes.
I wouldn’t dare to say that Proust’s mother is be hidden everywhere in every work of art when he reveals his reflection: “Shortly after the death of my mother I arranged same photos.
I was not hoping to ”find her again,” We do not expect anything from this photos of a being, which before them I remember her less well than just settle to think of her. ”
“The artist does not use the world, one must be involved in the creation.”
The most common criticism is: “I do not like it” ”It is boring.” But what can one say to something that looks like a blind’s phrase when I try to talk to him about the rainbow?
The artist tried to share his Truth!
But what is the Truth?
ΕΙΚΟΝΑ – ΜΙΑ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ Ταμβάκος Ευάγγελος
Φωτογράφος
Στην Τέχνη, ο άνθρωπος προσπαθεί να κατανοήσει και να κατακτήσει την πραγματικότητα μέσα από μια υποκειμενική εμπειρία.
Η φωτογραφία – εικόνα είναι πάντα μια νέα εκδοχή της πραγματικότητας. Είναι μια νέα αλήθεια για την πραγματικότητα. Μια διαμεσολάβηση ανάμεσα στην πραγματικότητα και την συνειδητή ή ασυνείδητη υποκειμενική παρέμβαση. Μία εμμονή για την γνώση της αλήθειας, για την γνώση του απείρου.
Ψυχισμός, εμπειρίες και πολιτική στάση απέναντι σε αυτά που βιώνει. Μια συμμετοχή μέσω της εικόνας στα συγκαιρινά γεγονότα. Μία άμεση παρουσία στον κόσμο, μία συμπαρουσία.
Ο Μπάρτ μας λέει: «Το σπουδαίο είναι ότι η φωτογραφία έχει μια δύναμη διαπιστωτική και ότι η διαπιστωτική ικανότητα της φωτογραφίας αφορά όχι το αντικείμενο αλλά τον χρόνο».
Η δημιουργία ως καλλιτεχνική ανακάλυψη παρουσιάζεται κάθε φορά σαν καινούργια και μοναδική εικόνα του κόσμου!
Η εικόνα του κόσμου παρουσιάζεται μέσα από ένα έργο τέχνης σαν μια στιγμιαία και παράφορη επιθυμία να γνωρίσουμε διαισθητικά και απόλυτα όλους τους νόμους και τους κανόνες που διέπουν τον κόσμο μας.
Την ομορφιά και την ασκήμια του!
Τη συμπόνια και την σκληρότητά του!
Την απεραντοσύνη και τα όριά του!
Την αγάπη και το μίσος!
Το καλό και το κακό!
Γι’αυτό τον λόγο η εικόνα προσφέρει μια γνώση του απείρου! Προσφέρει το αιώνιο μέσα στο πεπερασμένο! Το πνεύμα μέσα στην ύλη! Το απεριόριστο με συγκεκριμένη μορφή!
Αναφέρει ο Ταρκόφσκυ και συνεχίζει:
«Η τέχνη είναι σύμβολο του σύμπαντος εφόσον έχει σχέση με την απόλυτη πνευματική αλήθεια».
«Το άπειρο δεν μπορεί να γίνει ύλη αλλά μπορούμε να δημιουργήσουμε την ψευδαίσθηση του απείρου. Την Εικόνα».
Η αλήθεια είναι ότι δημιουργούμε πολλές εικόνες, όλη μας τη ζωή την ζούμε με εικόνες.
Η εικόνα δημιουργεί έναν παραλογισμό και μια παραδοξότητα.
Ο Ντε Καράβα αναφέρει: «Ξέρω μόνο, ότι η εικόνα έχει μια διττή υπόσταση. Η μία είναι η πραγματικότητα, η άλλη η αντίδρασή της».
Πόσες εικόνες όμως μας διακατέχουν!
- Η εικόνα ως προσωπική θεώρηση του κόσμου και της πραγματικότητας.
- Η εικόνα ως καθρέφτης του εαυτού μας.
- Η εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς.
- Η εικόνα που έντεχνα προβάλλουμε ως μάσκα αυτοάμυνας και αντίστασης.
- Η εικόνα που έχουμε επιβαρυνθεί να κουβαλάμε λόγω της κοινωνικής ή επαγγελματικής μας θέσης στην κοινωνία.
«Όταν κάνεις ένα πορτραίτο, βάζεις μέσα σ’αυτό όχι απλώς μια φευγαλέα ενόραση, αλλά την κατανόησή σου, των ανθρώπων και της ζωής και την άποψή σου για ένα ανθρώπινο πλάσμα και για την θέση του στη ζωή. Προσπαθώντας να δώσεις την ουσία του, κάνεις βασικά ένα σχόλιο πάνω στην ίδια την ζωή, ένα σχόλιο που εμένα μου πήρε εβδομήντα χρόνια για να το συγκροτήσω. Υποθέτω πρόκειται για εκείνη την ολότητα που βλέπει κανείς στα πορτραίτα του Ρέμπραντ και στα τοπία του Σεζάν». Μας εκμυστηρεύεται ο Στράντ.
Η εικόνα διαποτίζει την ίδια την ζωή.
Στην Τέχνη δημιουργεί την πληρότητα όπου ένταση και αρμονία γίνονται ένα.
Η δημιουργία μιας εικόνας μπορεί να γίνει αποδεκτή ή όχι, δεν μπορεί όμως να γίνει κατανοητή εγκεφαλικά.
Η ιδέα του άπειρου δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια ούτε να περιγραφεί αλλά μπορεί να τη συλλάβει μέσω της Τέχνης.
Στο απόλυτο μπορεί να φτάσει κανείς με την δημιουργική πράξη.
Κατανοώ μια καλλιτεχνική εικόνα σημαίνει ότι αποδέχομαι αισθητικά το ωραίο σε επίπεδο συγκινησιακό!
Αποδέχομαι σημαίνει συμμετέχω!
Η Τέχνη επιδρά κυρίως στην ψυχή διαμορφώνοντας την πνευματική δομή της.
Είναι μια γλώσσα με την οποία οι άνθρωποι προσπαθούν να επικοινωνήσουν, να μεταδώσουν πληροφορίες για τον εαυτό τους και να αφομοιώσουν τις εμπειρίες των άλλων.
«Δεν μοιάζω παρά με άλλες φωτογραφίες μου, κι αυτό στο άπειρον: κανένας δεν είναι ποτέ παρά το αντίτυπο ενός αντίτυπου, πραγματικού ή νοερού (το πολύ μπορώ να πω πως σε ορισμένες φωτογραφίες με υποφέρω, ή όχι, ανάλογα με το αν βρίσκω ή όχι τον εαυτό μου σύμμορφο με την εικόνα που θα ήθελα να δώσω του εαυτού μου». Αναφέρει ο Ρολάν Μπάρτ.
Θα αποτολμούσα να ισχυριστώ ότι η μητέρα του Προύστ μπορεί να κρύβεται παντού σε κάθε έργο τέχνης όταν μας αποκαλύπτει τον προβληματισμό του: «Λίγο καιρό μετά το θάνατο της μητέρας μου τακτοποιούσα διάφορες φωτογραφίες. Δεν έλπιζα να την «ξαναβρώ», δεν πρόσμενα τίποτα από τούτες τις φωτογραφίες μιάς ύπαρξης, που μπροστά τους τη θυμάσαι λιγότερο καλά, παρά όταν αρκείσαι να τη σκέφτεσαι».
«Ο καλλιτέχνης δεν χρησιμοποιεί τον κόσμο πρέπει να συμμετέχει στην δημιουργία του».
Η συνηθέστερη κριτική είναι: «Δεν μ’αρέσει» «Το βαριέμαι». Αλλά τι να πει κανείς σε κάτι που μοιάζει με φράση τυφλού όταν του μιλήσουν για το ουράνιο τόξο;
Ο καλλιτέχνης δοκίμασε να μοιραστεί την Αλήθεια του!
Τι είναι όμως η Αλήθεια;
«Μπορεί να είμαι άπιστος,
αλλά είμαι ένας άπιστος
που νοσταλγεί την πίστη»
Πιέρ Πάολο Παζολίνι
References:
Carava,D.R.( 2003). The Sound I Saw. Phaidon Press Ltd.
Καμύ, Α.( 2011). Ο Καλλιτέχνης και η εποχή του. Αθήνα: Καστανιώτης
Μπάρτ, P.( 1983). Ο Φωτεινός θάλαμος.Αθήνα: Κέδρος
Pasolini, P. P.( 1989). Ο Κινηματογράφος της Ποίησης. Αθήνα: Αιγόκερως
Sontag, S.( 1993). Περί Φωτογραφίας. Περιοδικό Φωτογράφος
Strand, P.( 1899). Essays on his Life and Work. Paperback
Ταρκόφσκι, A.(1987). Σμιλεύοντας το χρόνο. Αθήνα: Νεφέλη
Jun
04
A documentary about Paul Strand, one of the greatest photographers of the 20th century.
Jun
04
In this episode, we’ll take a look at one of the more overlooked, but also most important German photographers of the 20th century, August Sander.
Known primarily for his portraits, he was an extremely prolific and influential photographer paving the way to photographers such as Diane Arbus who held him in high regard as her biggest influence.
Also in this show I want to pay tribute to Daan Hansen. Daan was a wonderful photographer and a big fan of the show. He passed away from terminal illness last summer. Daan was a friend and I will certainly miss him. This episode is in his memory. Thank you for the good times my friend. I’ll see you again someday.
Jun
04
A fairly “dry” biography for De Carava that gives as us the chance to admire the sense of humor and the way he sees things.
Jun
04
The film is part homage and part extrapolation. While Cartier-Bresson’s life is well documented, I wanted to produce a film depicting what his private life may have been life in his waning years living in Provence. Without dialogue, I shadow Cartier-Bresson’s workaday life from morning until late afternoon on one particular late autumn day in 2003, December 9th, 2003. The film begins with several text only screens designed to give the viewer a brief description of who Cartier-Bresson was and informs that the film is in fact, a depiction of a day in his life. Music is the only accompaniment used throughout the 10 minute film.
Jun
04
Conversation with Henri Cartier-Bresson
Translation : Konstantina Limon T.
Subtitles : Kapoios Allos
Jun
04
The National Gallery of Art organized a comprehensive exhibit of Robert Frank’s work (Images courtesy of: National Gallery of Art; Produced by: Diane Bolz and Brian Wolly)
Jun
04
“Everything is a subject. Every subject has a rhythm. To feel it is the raison detre. The photograph is a fixed moment of such a raison detre, which lives on in itself.”